-Ormanın içinde oldukça izole bir evde yaşadığını düşün. Bir gece, biri kapıyı çok sert bir şekilde çalıyor ve açıyorsun. Adam paniklemiş. Bir katilin onun peşinde olduğunu söylüyor ve "Beni sakla!" diye yalvarıyor. Saklıyorsun... Necdet baba bir yudum daha alıyor rakısından.…

Koca bir çukurun içinde belki kuyunun. Elle tutulur acımasızlıklara uyandırıldık. Saçmalıklara. Derdi neydi ki? Onun. Onun bunun şunun. Hangi istasyonda bırakmak isterdiniz? Hangi kuşla yollamak isterdiniz? Hangi suya, karanlığa, toprağa. Saçmalık. Uçmak. Hep böyle miydi? Yani sanki. Bir yudum daha…

Ve bir de çarçabuk kaçmanız gereken pek çok durumla karşı karşıya kalırsınız kalmasına da insanların kanatları yoktur veya henüz yoktur. Neyse, peki o zaman kuş yeminden bir  gömleğe ne buyrulur?

Çıkarıyorum cebimden çığlıkları, kalabalığı ve minik bir buseyi. Kafamı uzatıyorum camdan, pembe mi gökyüzü? Kördüğümlere, yazgıma sarıyorum cebimdekileri, sanki 17! Çiğneyip durma dudaklarını.