Ben doğduğumda annem çok ağlamış, babam anlatırdı. Doğru veya yanlış, uzun kısa. Sevinçten ya da üzüntüden, bilemiyorum. Bildiğim, yanlış yolda yürüdüğüm. Yani bence. Sistematik dünyanın, özgürlüğüne susamış –öyle zanneden- bir bireyi olarak o engebeli yolda yürüdüğüm. Aslına bakarsanız böyle afili…

Hayatın zenginliği, unuttuğumuz anılardadır. -Cesare Pavese - Bu bankta ve yine bir hikaye başlıyor desene… - Yeni denemez. - Yeni demedim. Adı ne? - Çiçek saçlı kadın… Adam kadına bakıyor epey uzun. Uzunca. Bankın üstünde sola doğru kaya kaya, yavaşça…

(bazen umduğun gibi değildir bazı kelimeler)

Hayatın, yaşamaya değer olup olmadığına karar vermek beni delirtiyor. Yoksa Sartre gibi, hayatın önceden yazılmış bir anlamının olmamasının soğuk farkındalığıyla mı boğuşuyorum? Düşüncelerim varoluşuma tahammül edemiyor. Saçma, her şey çok saçma! Beni bu noktaya getiren neydi? Bir pusulamız bile yok.…