Çıkarıyorum cebimden çığlıkları, kalabalığı ve minik bir buseyi. Kafamı uzatıyorum camdan, pembe mi gökyüzü? Kördüğümlere, yazgıma sarıyorum cebimdekileri, sanki 17! Çiğneyip durma dudaklarını.  

Deliliğe yakın duran kaygılar mı kuşattı her yanımızı? Hepimiz kendimize doğru bir yolculukta veya hiç geçmeyeceğini sandığımız acıların -sonsuz zannettiğimiz acıların- yolunda, bize dair her şeyin zavallı yakarışlarını haykırıyoruz. Sonsuz değiliz. Tam isyan edecek gibi duruyor sonra tereddüt ediyoruz. Gibiyiz.…

Sevgili arkadaşım Hasan Yunusların kaleminden... Karanlık bir boşluktayım ve buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum. Geçmişim yok. Hiçbir şey anımsamıyorum. Ben kimim? Bilmiyorum. Ne zamandır buradayım? Belki aylar, yıllar belki asırlardır. Kendi varlığımın farkına vardığım andan beri hep buradaydım ve burada zaman…

Bir düş diliyorum kaldırımda, bir vahşi hayatın içinde, vahşi değil mi zaten ya! Yaban diyelim... Neyse, zaten düşler yarım, bardaklar yarım. Kargaşa var yanıyanıbaşımda. Ne zaman tamamlanmıştı ki ? Yokuşlar çok dik.