Hayatın, yaşamaya değer olup olmadığına karar vermek beni delirtiyor. Yoksa Sartre gibi, hayatın önceden yazılmış bir anlamının olmamasının soğuk farkındalığıyla mı boğuşuyorum? Düşüncelerim varoluşuma tahammül edemiyor. Saçma, her şey çok saçma! Beni bu noktaya getiren…

Şarap azalmış, şarap almaya gidersem Ati abiyle sohbet ederim hem. Porto Rikolu Ati abi. Özledim onu da. Gençken kafası güzel Galataya uçmuş. Zanzibar evladım Zanzibar. Koca göbekli, dibe vurmuş pis herif. Ben yürüyecektim. Üşeniyorum biraz.…

Soluk tenin ve gözlerinin altındaki morluklar beni düşündürüyor. Gündoğumu diyorum, ifadesiz bakıyorsun. Anlar gibi sallıyorsun kafanı. Anlamıyorsun! Başka bir yerde olmayı diliyor mu? Sorsam mı? Boşver. Çok duygusalım bugün, üşüdüğümü sanmam bu yüzdenmiş. - Ne…

Bakımsız, sarı bir bahçeden geçiyorum. Bir gece farkında olmadan bu bahçeye girip kusmuştum. Derinliğe, sessizliğe ve kapalı perdelere yabancı değilim... Koltuğunda sallanan adamın, çiğneyip durduğu dudakları ve sağ elinin baş parmağıyla işaret parmağını birbirine sürtüp…

Hindistandaki kalabalık beni sersemleştirdi. Bencil ve huysuzum. İçimdeki beklentinin ve yılgınlığın karışımına sempati duymamak işten değil. Tren hareket ettiğinde, kapıdan sarkıp rüzgarı iliklerime kadar hissetmek iyi gelmişti. Sigara yaktım... Tiz ve acı bir çığlıkla sıçradım…

Kafasını kaldırıp gökyüzüne baktığında, sanırım kış ortalarıydı. Ne kadar zamandır aynı gökyüzünün altında yaşadığını çok zor hatırlıyordu. Zaman, kelepçelerini çıkarıp gideli baya olmuştur. Tam da durduğu yerde, bu varış noktasında kusma hissiyatı bitmişti. Aynı noktada.…

Selpak uzatmak samimiyetsiz gelirmiş her zaman. O da bir dal sigara uzattı, otobüs durağında sessizce ağlayan kıza. Kaldırımlarda hızlı hızlı yürümeyen insanların şehrindeydi.

Konu hep başka yerlere geliyor konu benken. Hızlı hızlı. Hızlı yürüyünce zaman daha çabuk geçiyor sanki. Kaçış değil kesinlikle. Varış. Konu bu da değil. Tanıdık olmayan yüzlere bakıp sorgulamaya başlıyorum, okumak istiyorum baştan sona. Maskelerin…

Yetişmem lazım (neye) gibi yürümediğiniz sokaklardan bahsetmiyorum. Her yürüdüğünüzde kendi kendinize ve sırf dardı diye kafalar mırıldanıp tiksinerek baktığınız sokaklar, gözünüzü acıtan matlıkta gri hapishaneler, uçsuz bucaksız bir çayırda çırılçıplak koşarken beyaz ışıklı duvarlara uyandırıldığınız…

İnsanoğlu değiştirilmeye, değişmeye ve her daim çapraz gitmeye alıştırılmış. Öğrenilmiş sözlere ve halka halka uzayan zincirlerine.