Konu hep başka yerlere geliyor konu benken.
Hızlı hızlı. Hızlı yürüyünce zaman daha çabuk geçiyor sanki. Kaçış değil kesinlikle. Varış. Konu bu da değil.
Tanıdık olmayan yüzlere bakıp sorgulamaya başlıyorum, okumak istiyorum baştan sona. Maskelerin neden takıldığını ya da takılıp takılmaması gerekliliği. Ben hep soran tarafım. Herkes sorguluyor mu? Daha yansız ve yalansız bir yeryüzü hayal edebiliyorlar mı? Kaçamıyorlar mı hayalet kelepçelerden? Kaldıramıyorlar mı göğe kafalarını? Çıkaramıyorlar mı tulumlarını? Yıkamıyorlar mı çatılarını? Özlemiyorlar mı benliklerini? Acımıyorlar mı kendilerinden ötelerine?
İçten içe…
Zorba cevap veriyor: “Hiçbir şey ummuyorum; hiçbir şeyden korkmuyorum!”
Susturmak istemiyorum ben de.
