Bazen önümde sınırsız bir yeşil, mavi ve sarı uzanırmış gibi hayal bile kurmuyorum. O yerlerdeki insanların mutluluk dolu aptallığını, bir tutam tuz serper gibi, toprağa bırakıyorum. Bir salı sabahı, yarıda kalmış şehrin küçük bir bahçesinden, unutulmuşluğa yazıyorum. Görünmez bir ip…

Soluk tenin ve gözlerinin altındaki morluklar beni düşündürüyor. Gündoğumu diyorum, ifadesiz bakıyorsun. Anlar gibi sallıyorsun kafanı. Anlamıyorsun! Başka bir yerde olmayı diliyor mu? Sorsam mı? Boşver. Çok duygusalım bugün, üşüdüğümü sanmam bu yüzdenmiş. - Ne diyordum doktor hanım? Gündoğumu. Kışın…

Yetişmem lazım (neye) gibi yürümediğiniz sokaklardan bahsetmiyorum. Her yürüdüğünüzde kendi kendinize ve sırf dardı diye kafalar mırıldanıp tiksinerek baktığınız sokaklar, gözünüzü acıtan matlıkta gri hapishaneler, uçsuz bucaksız bir çayırda çırılçıplak koşarken beyaz ışıklı duvarlara uyandırıldığınız o boş kalabalıklar (tam hatırlamıyorum),…

Anlamlandırmaya çalışıyorum, anlatabildiğimi anlamalarını istiyorum. Değer bulmalarına çabalamam zamanımı alıyor. Yanılıyorlar. Yanlış ya da aşırılıklarla dolu belki. Sanıyorum ki benim en büyük çaresizliğim bu. Benim en büyük çaresizliğim, anlaşılmak istememi gösterebilmeyi başarabilmem ama sözcüklere dökmeyi asla. Sahi! 'En büyük çaresizlik'…