İnsanların bedenlerine sıkışmış ruhlarından kaçışlarını hissediyorum. Her kaçış, güven duygusu. Kaçış çabaları. Ama sen, sen doğa... Sen ve ben hep, seninle ben her zaman bir bütün olacağız. Çıkaramazsın ama öyle hissettirirsin.

“Varoluşun anlamsızlığını tanımak, bizi kendi anlamlarımızı yaratmaktan sorumlu olduğumuzu fark etmeye zorlar.” -SARTRE Her sabah yürüdüğüm bu uzun koridorda. 7 yıldır, Saat tam 08.22’de. 2. adım sigara içmek yasaktır. 6. adım konuşmak yok. Küçük, gri odama birkaç adım kala, dinlenmek…

Ve bir de çarçabuk kaçmanız gereken pek çok durumla karşı karşıya kalırsınız kalmasına da insanların kanatları yoktur veya henüz yoktur. Neyse, peki o zaman kuş yeminden bir  gömleğe ne buyrulur?

Doruklarında kalmak şakaklarında hissettiğin hazzın!