Hayatın, yaşamaya değer olup olmadığına karar vermek beni delirtiyor. Yoksa Sartre gibi, hayatın önceden yazılmış bir anlamının olmamasının soğuk farkındalığıyla mı boğuşuyorum? Düşüncelerim varoluşuma tahammül edemiyor. Saçma, her şey çok saçma! Beni bu noktaya getiren neydi? Bir pusulamız bile yok.

Mutfaktan gelen yanık kokusu ve ayağıma batan cam parçaları güzel başlayan her şeyin bir anda nasıl da dağılabileceğini yeniden hatırlattı. Bütün anlamların yeniden nasıl kaybedildiğini kusuyoruz ve bu oldukça canımı sıkıyor. Umudum; tüm bu yaşananları ortadan kaldırmak değil. Bu doğamızda yok. Sadece acını yaşamanın daha iyi bir yolunu bulamaz mısın? Anlatmak istediklerimi tam anlatamadığımı hissediyorum, anlaşılmak istemenin baskısı çok ağır.

Aklı başında değil ki! Aklı başında olsa yaşanmazdı tüm bunlar. Senin bencilliğinle, uyumsuzluğunla yüzleşiyorum. Bağırıp çağırabilirim, kapıyı çarpıp gidebilirim. En son kapılar hızla kapandığında neler olmuştu? Seni anlamaya çalışmama bile izin vermemiştin. Mavi gömleğine sinmişti her şey. Hatırlayamıyorum. Gidebilirim. Hemen bir alt sokağa. Başlangıcın sonuna.

Bütün şehir derin ve karanlık bir düşüncede. Ben, senin kilidi açmanı bekliyorum. Kapının. Her geçen gün bir kilit daha vurduğun kalbinin. Düşüncelerim karmakarışık. Kaybolmaktan korkuyorum. Nedensiz bu tedirginliğim. Kedi ayağıma dolanıp duruyor. Hadi çık oradan artık. Kırılganlığımı dayanılmaz bir şekilde suiistimal ediyor, canımı yakıyorsun. Oysa istediğim şey daha dokunaklı. Şimdi bu anı yaşasam. Ara vermeksizin. Bir bütün olsam anla. Boğuşup durmam. Daha iyi bir yolunu bulamaz mısın gerçekten?

Yarın Leo’nun doğum günü. Şarkılar dinleyeceğim onun için. Ona açılacak tüm kapılar. Güz yağmurları. Leo, özü olan ışıkla var olacak tüm ruhlarda. Dans eden bedenlerde. Sen bir kilit daha vuracaksın. Yaşanacak tüm bunlar. Yaşatacağım. Şarabın fena kırmızısında. Yeni güne uyanan bütün renklerde. Annelerde. Yedinci karanfilde.