Biz istesek,

Kontrolünü sağlayamadığın, kendini teslim ettiğin bu güzel koku ne? Kontrol edemediğinde çekici gelen ve renkler değiştiğinde, rahatlayıp derin bir nefes aldığında ve bu sesler hep aynı melodide, bu sesler... Bedenine sıkışmış özgür olmayan ruhunu akıtıyor, sorgulamıyor, tasarlamıyorsun ve bu köpek…

Ben doğduğumda annem çok ağlamış, babam anlatırdı. Doğru veya yanlış, uzun kısa. Sevinçten ya da üzüntüden, bilemiyorum. Bildiğim, yanlış yolda yürüdüğüm. Yani bence. Sistematik dünyanın, özgürlüğüne susamış –öyle zanneden- bir bireyi olarak o engebeli yolda yürüdüğüm. Aslına bakarsanız böyle afili…

Canavarsız, belirsiz yansımalara ve renk lekelerine indirgenmiş, o birkaç adımlık düş yumağını yazmak istiyorum. Yaz ortasına doğru, sabahın hafif pusunda doğa uyanıyor. Bütün dikkatimi düşüncelerime ve heyecanıma vermiş, havada geziniyorum. Güneş ışığı nazikçe içime sokuluyor. Sen, dudak kıvrımımın bittiği yere…