Bazen önümde sınırsız bir yeşil, mavi ve sarı uzanırmış gibi hayal bile kurmuyorum. O yerlerdeki insanların mutluluk dolu aptallığını, bir tutam tuz serper gibi, toprağa bırakıyorum. Bir salı sabahı, yarıda kalmış şehrin küçük bir bahçesinden, unutulmuşluğa yazıyorum. Görünmez bir ip…

Ben doğduğumda annem çok ağlamış, babam anlatırdı. Doğru veya yanlış, uzun kısa. Sevinçten ya da üzüntüden, bilemiyorum. Bildiğim, yanlış yolda yürüdüğüm. Yani bence. Sistematik dünyanın, özgürlüğüne susamış –öyle zanneden- bir bireyi olarak o engebeli yolda yürüdüğüm. Aslına bakarsanız böyle afili…

Sanki elektrikler gelmiş ve mumlara üflemiş, neden söndürmüyor?

Bazı şeyler unutulmaya zorlanmış gibi, sanki direniyor yenilmemek için. Koca bir tünelin sonuna gelmişiz de bir adımlık güneşi görüp aydınlık sandığımız karanlığa bu defasında bilerek girecekmişiz gibi.