“Varoluşun anlamsızlığını tanımak, bizi kendi anlamlarımızı yaratmaktan sorumlu olduğumuzu fark etmeye zorlar.” -SARTRE Her sabah yürüdüğüm bu uzun koridorda. 7 yıldır, Saat tam 08.22’de. 2. adım sigara içmek yasaktır. 6. adım konuşmak yok. Küçük, gri odama birkaç adım kala, dinlenmek…

­Kirpiklerime düşen ışıltılı kara, hissettiğim o yumuşak vuruşlarına buruk bir ruhla karşılık vermekteyim. Sevmek için ara sıra zaman ayırabildikleriyiz.

Bakımsız, sarı bir bahçeden geçiyorum. Bir gece farkında olmadan bu bahçeye girip kusmuştum. Derinliğe, sessizliğe ve kapalı perdelere yabancı değilim... Koltuğunda sallanan adamın, çiğneyip durduğu dudakları ve sağ elinin baş parmağıyla işaret parmağını birbirine sürtüp durması duygularının yansısıydı. Uçurumun kenarından…

Kontrolünü sağlayamıyorum. Sesler ve görüntüler birbirine karışıyor, doğuyorlar bütün renklerde. Mesela sarıda. Doğuyorum. Kokular birbirine karışıyor, artıyor. Küçücük kalıyorum. Gözlerimi açınca geçiyor. Kapattığımda, koşuyorum. Durmadan. Belki de duruyorum, arka plan kayıyor. Devleşiyorum sonra. Arkamdaki ben varım çığlıkları, yerini sessizliğe bırakıyor.…