Şarabımı, üstünde içi boş kırmızı bir ajanda ve çarpık cümlelerle dolu kağıtlar olan yuvarlak masama koydum. Bütün ev vanilya ve küllük kokuyor. Pencerenin önündeki usul usul cama vuran ağaç gibi yalnızım şimdi. Bana hediye ettiği pikabının yanında duran, eskimiş fotoğrafımıza gözüm…

Koca bir çukurun içinde belki kuyunun. Elle tutulur acımasızlıklara uyandırıldık. Saçmalıklara. Derdi neydi ki? Onun. Onun bunun şunun. Hangi istasyonda bırakmak isterdiniz? Hangi kuşla yollamak isterdiniz? Hangi suya, karanlığa, toprağa. Saçmalık. Uçmak. Hep böyle miydi? Yani sanki. Bir yudum daha…

Düşünceler sıçradı.

Bir sonrasında yakalarsın! H.F.A