Soğuğa rağmen sokaktaki kalabalık, çılgınca gecenin bitip tükenmezliğine akıyor gibiydi. Daimi bir endişe ile. Kalabalık ve yoksun... Geceye devam edesim vardı. Veda etmek için erken miydi yoksa? Biraz daha düşünecek, biraz daha içecek, biraz da müzik dinleyecektim. Rahatsız edilecektim belki.…

Çıkarıyorum cebimden çığlıkları, kalabalığı ve minik bir buseyi. Kafamı uzatıyorum camdan, pembe mi gökyüzü? Kördüğümlere, yazgıma sarıyorum cebimdekileri, sanki 17! Çiğneyip durma dudaklarını.  

Bugün de koşan bir atın ağzı boyunca koşacağım. Venüs ve Mars gibi, alegorik bir insan imgesi, bir kız portresine dönüşebiliyor nasıl olsa. Düşen, yükselen nesneler gibi, karmakarışık olacağım. Nerede olmalarını istiyorsam ona göre düzenliyorum, evrenin her bir noktasını, bütün noktalarını.…

“Varoluşun anlamsızlığını tanımak, bizi kendi anlamlarımızı yaratmaktan sorumlu olduğumuzu fark etmeye zorlar.” -SARTRE Her sabah yürüdüğüm bu uzun koridorda. 7 yıldır, Saat tam 08.22’de. 2. adım sigara içmek yasaktır. 6. adım konuşmak yok. Küçük, gri odama birkaç adım kala, dinlenmek…