Gök  gürlüyordu. Gittikçe artan mutsuzluğumuza bir tepkiydi sanki. Kendinize gelin tepkisi. Size eşlik ettiğim zamanlardan geçin. Ayağınızı uzatın ve bir de kendiniz dinleyin. Bilemiyorum. Onlar da bilmiyor. Onlar ve ben. Biz, 4 kişiyiz. Biriyle yağmurlu bir akşamüstü durakta otobüs beklerken…

İnsanoğlu değiştirilmeye, değişmeye ve her daim çapraz gitmeye alıştırılmış. Öğrenilmiş sözlere ve halka halka uzayan zincirlerine.

Çıkarıyorum cebimden çığlıkları, kalabalığı ve minik bir buseyi. Kafamı uzatıyorum camdan, pembe mi gökyüzü? Kördüğümlere, yazgıma sarıyorum cebimdekileri, sanki 17! Çiğneyip durma dudaklarını.  

Yetişmem lazım (neye) gibi yürümediğiniz sokaklardan bahsetmiyorum. Her yürüdüğünüzde kendi kendinize ve sırf dardı diye kafalar mırıldanıp tiksinerek baktığınız sokaklar, gözünüzü acıtan matlıkta gri hapishaneler, uçsuz bucaksız bir çayırda çırılçıplak koşarken beyaz ışıklı duvarlara uyandırıldığınız o boş kalabalıklar (tam hatırlamıyorum),…