Kendimiz üzerinde çalışırken yani kendimizi “daha çok insan” yapmaya çalışırken her zaman ama her zaman merhamet noktasından başlamalıyız. Bu bazılarına basit ya da polyanavari gelebilir ama aslında yapabileceğimiz en güçlü şeylerden biri. Sağlıklı ve uzun süreli değişim her zaman nefretten…

Bazı bireylerin başına gelen ve onları, ötekilerin aldırmazlığını kendi eziklikleriyle telafi etmek zorunda bırakan adaletsizliktir. Sosyal yapı tarafından yetiştirilen bireyler. Kabullendikleri ya da onlara dayatılan öğretilerin, evrensel ya da doğuştan olmadığını anlayabilme becerisine bir türlü sahip olamamış başka bir insan…

uçurtma, bir kente takıldı. rüzgârın, kanadına değmesiyle koskoca bir kenti kopardı, çiçek saçlı kadının göğsünden ağlamadan evvel kadın, hiç olmuş elbisesiyle ağladıktan sonra ise örselenmiş sesiyle -ve de- her biri dişil ve eril notalardan oluşmuş harf gemisinden inen nefesiyle bir…

Hayatın, yaşamaya değer olup olmadığına karar vermek beni delirtiyor. Yoksa Sartre gibi, hayatın önceden yazılmış bir anlamının olmamasının soğuk farkındalığıyla mı boğuşuyorum? Düşüncelerim varoluşuma tahammül edemiyor. Saçma, her şey çok saçma! Beni bu noktaya getiren neydi? Bir pusulamız bile yok.…